مَرُ ای دوست

مَرُ ای دوست

         مَرُ ای دوست

                       مَرُ از دستِ من ای یار

که منم زنده به بویِ تو...به گلِ رویِ تو

مَرُ اِی دوست

           مَرُ اِی دوست

بنشین با مَنُ دل

بنشین تا بِرَسَم اگر ، به شبِ مویِ تو

تو نباشی چه اُمیدی بِدِلِ خسته یِ من

تو که خاموشی

                بی تو بِشامُ سحر... چه کنم با غمِ تو

بنشین تا بنشانی نفسی آتش دل

بنشین تا بِرَسَم اگر به شبِ مویِ تو

تو نباشی چه اُمیدی به دلِ خسته یِ من

تو که خاموشی بی تو به شامُ سحر چکنم با غمِ تو

چِکُنم با دلِ تنها که نشد باورِمن ، تو هُ ویرانی ؛

خاموشی ؛

کوهم اگر چِکُنم با غمِ تو

 

چِکُنم با دل تنها ... چکنم با غم دل

چِکُنم با این غم

دل من ای دل من

چه کنم با دل تنها

چه کنم با غم دل

چه کنم با این غم

دل من ای دل من

چه کنم با دل تنها

چه کنم با غم دل

چه کنم با این درد

دل من ای دل من

چه کنم با دل تنها

چه کنم با غم دل

چه کنم با این درد

دل من ای دل من

چه کنم با دل تنها

چه کنم با غم دل

چه کنم با این غم

دل من ای دل من

.

.

.

.

محمد اصفهانی